Wyobraź sobie bar. Niezbyt zaludniony, aczkolwiek elegancki. Zostawiła cię ukochana osoba, nie radzisz sobie z otaczającym, coraz bardziej pornograficznym światem, próbujesz odgonić własne demony z przeszłości – zwał jak zwał. Siadasz, zamawiasz trunek i zaczynasz wylewać swe wynurzenia – barmanowi, innemu klientowi baru, może przyjacielowi A w tle leci muzyka – może z szafy grającej, może z playlisty, może jest grana na żywo przez subtelny brzmiący soulowy band.

Znany z singla „There’d Better Be a Mirrorball” rozpoczyna to zdarzenie. Wokalista Alex Turner już w pierwszych wersach: Don't get emotional, that ain't like you/Yesterday's still leaking through the roof ustawia parowątkową narrację z nieudanie zakończonej randki na tle podszytego odrobiną jazzu podkładu. W kolejnym, funkowo-soulowym „I Ain’t Quite Where I Think I Am” przenosi podmiot liryczny na kolejny obiekt westchnień, snujący wizję wypadu nad francuską Rivierę. Wieńczące utwór słowa Looks like the Riviera/Is coming into land/Early predictions would seem to suggest/I ain't quite where I think I am zdają się jednak sugerować, że było to jedynie złudzenie. Poważniej, marszowo i cynicznie robi się z kolei w „Sculptures Of Anything Goes”. To drwina z zarzutu odbiorców muzyki AM, którzy wciąż chcieliby w nich widzieć przebojowych rockerów. Na pierwszy plan wychodzi tu jednak samoświadomość zespołu. Zaś motownowy w wydźwięku „Jet Skis On The Moat” odnosi się do zmian w życiu osobistym. Podmiot liryczny pyta drugą osobą, czy ma jakieś wątpliwości wobec tego, co one przyniosły. Z kolei „Body Paint” kontynuuje wątek z pierwszego singla – tym razem wchodząc w detale. Ta łagodna, acz dość gorzka kompozycja zawiera najbardziej ujmujące partie smyczkowe z całej płyty. Tu także do głosu wyraźniej dochodzą wreszcie gitary – co ciekawe – nieco lennonowo zabarwione. Utwór tytułowy, to jeszcze jeden autokomentarz na temat zespołu. Alex Turner zdaje się bowiem podkreślać, że tworzy muzykę 'w starym stylu' (Your grandfather's guitar/Thinkin' about how funny I must look). Tu ponownie przepiękne tło tworzą nostalgiczne brzmienia orkiestrowe. A łącząc to z „Big Ideas”, który jest prztyczkiem w stronę branży (i muzycznym i lirycznym), oba stanowią subtelną klamrę. „Hello You” pozornie radosny, niesie natomiast dość gorzkie przesłanie i jest długim pożegnaniem. Z kim? Odsyłam do tekstu. Z kolei „Mr Schwartz” odnosi się do amerykańskiego poety Delmore'a Schwartza, tragicznie zmarłego z powodu nadużyć alkoholu i choroby psychicznej. Pełni on tu jednak funkcję metafory, którą Turner (po raz kolejny) przykłada do odbioru twórczości AM. Album zamyka orkiestrowy „Perfect Sense”, który traktuje o spełnieniu życiowym.

To, co na poprzedniej płycie Arctic Monkeys - „Tranquility Base Hotel & Casino” było punktem wyjścia, na „The Car” zostało rozwinięte, wysublimowane i ułożone. Zastanawiam się jedynie, czy w tym kierunku zespół będzie podążał także w przyszłości, bo z jednej strony, to tylko krok od wejścia w strefę odgrywania standardów w stylu „Songbook”, a z drugiej – bez big bandu w tle się chyba nie obejdzie.