Soko wspomina, że podczas pracy nad nową płytą wyobrażała sobie, że jest dzieckiem Roberta Smitha z The Cure w latach osiemdziesiątych. To wyznanie daje nam bardzo wyraźny sygnał, czego możemy się spodziewać od strony muzycznej na "My Dreams Dictate My Reality". Mrok i melancholia są zresztą na stałe wpisane w muzyczne DNA Stephanie Sokolinski. Już jej debiutancka płyta sprzed trzech lat, choć utrzymana bardziej folkowej stylistyce, nie pozbawiona była dużej dawki smutku. Tym razem jednak Soko postanowiła cofnąć się do ukochanych przez nią lat osiemdziesiątych i trzeba przyznać, że wycieczka ta udała się jej nadzwyczaj dobrze. 

Choć słowem-kluczem na tej płycie jest "The Cure" i nie da się ukryć, że rzeczywiście twórczość grupy Roberta Smitha była dla Soko główną inspiracją (na marginesie: czy tytuł kompozycji "Temporary Mood Swings" nie przywodzi na myśl skojarzeń z tytułem jednej z płyt The Cure?), to jednak słychać tu także echa jej fascynacji takimi zespołami jak chociażby: New Order, Joy Division, Siouxsie And The Banshees czy grupami new romantic z początku lat 80. Soko nie kopiuje w skali 1:1 lecz wykorzystuje pewne elementy z muzyki wspomnianych twórców, by budować własną muzyczną układankę. Zimną, mroczną, gotycką, ale także pełną uroku, melancholii i piękna. A takich kompozycji jak "My Dreams Dictate My Reality" czy "Keaton's Song" nie powstydziłby się sam Robert Smith w chwili największej depresji.