Problem z tym albumem polega na tym, iż muzyka grana obecnie przez Garbage nie robi już takiego wrażenia, jak na pierwszych dwóch płytach formacji. Wtedy było to coś odkrywczego, świeżego. Czekając 7 lat na nowe wydawnictwo liczyłem, iż zespół zaskoczy czymś nowym, czymś, co pozwoli uwierzyć, iż ta reaktywacja ma sens. W składzie zespołu są przecież dobrzy muzycy, jest Butch Vig, który w latach 80. i 90. był jednym z najbardziej rozchwytywanych producentów, no i w końcu jest też Shirley Manson, jedna z najlepszych piosenkarek rockowych lat 90. 

Niestety, "Not Your Kind Of People" to płyta, która wlatuje jednym uchem, a wylatuje drugim. Co z tego, iż Shirley Manson śpiewa z wyczuciem, raz jest delikatna, a kiedy indziej ostra i drapieżna? Co z tego, iż gitary brzmią ostro, zadziornie, a i do produkcji nie można się przyczepić? Album nie wywołuje prawie żadnych emocji. Prawie, bo na szczęście nie brak tu kilku dobrych momentów. Są to: singlowe, utrzymane w stylistyce electro-popowej "Battle In Me" (nogi same się ruszają przy tym utworze), podobne w brzmieniu, nieco industrialne "I Hate Love" czy piękna, mroczna ballada "Sugar", w której pobrzmiewają echa twórczości Depeche Mode czy twórców nurtu 'shoegaze'. To bez wątpienia najlepszy utwór na tej płycie: wyróżniałby się nawet na dwóch pierwszych albumach.

Jednak te jaśniejsze momenty nie mogą przykryć całej, smutnej prawdy. Garbage nie ma pomysłu na siebie, a odgrywanie patentów sprzed 15 lat w przypadku tego wykonawcy jest zawstydzające. Ten zespół jest wypalony i pozostanie w pamięci fanów nie dzięki współczesnym dokonaniom, ale dzięki takim arcydziełom jak albumy "Garbage" i "Version 2.0".

1. Automatic Systematic Habit

2. Big Bright World

3. Blood For Poppies

4. Control

5. Not Your Kind Of People

6. Felt

7. I Hate Love

8. Sugar

9. Battle In Me

10. Man On A Wire

11. Beloved Freak