W tym kontekście ciekawie wygląda wiadomość o duecie z Pierrem Danae, finalistą ósmej edycji francuskiego „The Voice” w utworze „Let Me In”. Ta prosta ballada, dość zwyczajna muzycznie, różni się od innych kompozycji na płycie. Także językiem, w którym jest śpiewana. Muzyczna strona albumu opiera się głównie na elektronice. Sporo jest w niej soulowego posmaku. W takich klimatach operują m.in. „Pod prąd” i „Ufam sobie”. „Motyl” skręca bardziej w stronę elektro-popu i ma wpadający w ucho przyjemny refren oraz dające oddech wyciszenia. W „Świcie” zaś jest mniej inwazyjnej elektroniki, a więcej popowego brzmienia. Warto zwrócić uwagę na „Deszcz” – żywy, melodyjny i trochę agresywny. Wspomniany wcześniej soulowy posmak płyta zawdzięcza także głosowi Tyszkiewicz mającym w sobie zmysłowość, ale też prezentującym szereg możliwości. W tekstach obracamy się w kręgu miłości i życiowych refleksji.

Marii przy tworzeniu płyty pomagali m.in. Jeremiasz Hendzel, Ras z Rasmentalism i Meek, Oh Why?. W przypadku tego ostatniego można łatwo zauważyć przy produkcji którego utworu współpracował. Mowa o „Mieście” – zimnej, syntetycznej elektronice o miłości w postapokaliptycznym mieście. Końcówka albumu posiada zaś bardziej naturalne dźwięki. Mowa tu nie tylko o „Let Me In”, ale też o wersji live utworu „Deszcz”, gdzie syntezatory są zastąpione przez żywe instrumenty takie jak gitara.

„Ufam sobie” wydaje się płytą trochę za bardzo monotonną. Jest spójnie, ale przydałoby się trochę więcej różnorodności. Ogólnie jednak można uznać album za dobry. Kolejny damski głos śpiewający w zmysłowym, elektronicznym, tajemniczym anturażu. I głos, w którym słychać potencjał.