Natalia Zakolska: Wydaje się być pan człowiekiem spełnionym, za chwilę premiera nowej płyty, oprócz tego jubileusz 20-lecia od debiutu fonograficznego Myslovitz. Mimo to piosenki na najnowszej płycie niosą ze sobą wiele melancholii, lęku, poszukiwania szczęścia. Jak to jest – to nowy etap w pana życiu? Skąd taka stylistyka?

Jacek Kuderski: To już moja trzecia płyta solowa i trzecia częściowo smutna płyta. Jest raczej romantyczno – melancholijna, ponieważ jestem takim człowiekiem. Lubię poruszać się w tej materii. Są oczywiście również dynamiczne  piosenki.

Czy jestem spełniony? Chyba nie do końca tak jest. Człowiek cały czas w życiu czegoś szuka, chce mieć coś swojego, coś co zależy tylko od niego. W zespole Myslovitz jest trochę inna sytuacja, tworzymy wszyscy. Na płytach solowych funkcjonuje z reguły jednoosobowo, z małym wyjątkiem jeśli chodzi o tę najnowszą. Jest to dla mnie taka odskocznia, dzięki której  poza komponowaniem dla Myslovitz  mogę  pokazać się też z innej strony np. wokalowej, tekstowej czy produkcyjnej.

Jestem trochę takim bardem, ponieważ często sam piszę, komponuje i wykonuje.

NZ: Czy pomimo niemałego doświadczenia czuje pan, że idzie „W nieznane”? Taki jest tytuł płyty.  

JK: Ten tytuł zasugerowała mi piosenka i pewne zdjęcie. Wcześniej miałem inne pomysły na tytuł  płyty jak np. „Złamana symetria. Gdy już praca nad płytą dobiegała końca, znalazłem zdjęcie, które zrobiłem w Grecji w 2006 roku z kozicą na samochodzie. To one zasugerowało mi pomysł na okładkę, a przy okazji wiąże się z piosenką na płycie o tym samym tytule. Oczywiście tytuł nawiązuje do tego, że cały czas muzycznie poszukuję i podążam w nieznane nie wiedząc, co się wydarzy, co mnie czeka, ale to jest właśnie fascynujące. Np. nie wiem jak album odbiorą słuchacze. 

NZ: Zatrzymam się jeszcze na moment przy okładce. Koza jest przypadkowa czy można doszukiwać się w niej ukrytej symboliki?

JK: Raczej nie ma tu ukrytej symboliki. Na greckiej Krecie, gdzie zostało zrobione zdjęcie, widok kóz spacerujących po samochodach jest całkowicie naturalny! Wydaje mi się, że taka okładka jest  po prostu ciekawa i zatrzymuje wzrok słuchacza. Poza tym ta okładka w porównaniu do moich poprzednich płyt, podoba się przed premierą (śmiech).

Trochę dążyłem do tego, żeby  była  lekko kontrowersyjna. Nie chciałem, aby była oczywista i nudna. Chciałem zainteresować słuchacza, który przyjdzie do sklepu i ewentualnie będzie chciał kupić płytę. 

NZ: Czy któraś z piosenek zawartych na płycie jest dla pana wyjątkowa? 

JK: Oczywiście są piosenki, które lubię bardziej i które mniej mi leżą. Jednak w większości jestem z nich zadowolony.

Dla przykładu bardzo mi się podoba „Tyle szczęść”, taka melancholijna balladą. Tekst napisała moja żona! Pisząc go zakładała, że w połączeniu z muzyką powstanie zupełnie inny utwór. Spodziewała się czegoś żywego, współczesnego, a wyszło inaczej. To właśnie ta  magia tworzenia, a ja właśnie tak poczułem ten tekst.

NZ: Bliższy jest panu mikrofon czy gitara?

JK: Nigdy nie byłem głównym wokalistą w zespole. W  starym składzie, czy obecnym zawsze  dośpiewywałem, robiłem tzn. chórki. Oczywiście lubię gitarę i zawsze chciałem być gitarzysta, a nie basistą. Chociaż z drugiej strony ciągnie mnie też do śpiewania.

Płyty solowe wydają różni artyści, nawet tacy, którzy nigdy nie śpiewali w zespole. Okazuje się, że potrafią zaśpiewać na płycie, chociaż nie są charyzmatycznymi wokalistami. Potrafią też nagrywać i produkować, często jednoosobowo. W moim przypadku jest podobnie. Wszystkie instrumenty (poza jedną piosenką) są nagrane przeze mnie. To jest jednoosobowy projekt, jednoosobowa orkiestra pod nazwiskiem Kuderski. 

NZ: Jak w takim razie nawiązała się pana współpraca z zespołem Lorein? 

JK: Znamy się od trzech lat. Wokalista Lorein Łukasz Lańczyk był jednym z kandydatów na wokalistę Myslovitz po odejściu Artura. Miał bardzo duże szanse! Finalnie wybraliśmy Michała Kowalonka, ale do Łukasza pozostał mi sentyment jako do człowieka i wokalisty. Dlatego też przy okazji różnych rzeczy, które czasem robię, dzwonię do Łukasza z propozycją współpracy. Już nie pierwszy raz wspólnie coś śpiewamy. Podoba mi się, że jest ambitnym, szczerym człowiekiem, a tego zdolnym! Fajnie nam się współpracuje. Jest konkretny, nie muszę go  długo prosić, aby coś  dla mnie zrobił.

NZ: Pozwolę sobie cofnąć się jeszcze na chwilę do piosenek… Jedna z nich to „Mgła”. Co się znajduje za tą mgłą? Nie jest to do końca powiedziane…

JK: To jest właśnie takie podwójne dno. Nie wiadomo do końca, co się znajduje za tą mgłą. To jest tekst bardzo poetycki, równie dobrze mógłby funkcjonować jako wiersz. Napisała go moja znajoma Alina Dzieciątkowska, która również napisała kilka innych fajnych tekstów na tę płytę. 

NZ: A jeśli chodzi o jedną z innych piosenek – „Wirtualny świat”?

JK: To akurat piosenka napisana przeze mnie! Piosenka jest reakcją na to, co dzieje się w życiu wielu młodych ludzi. Mam tu na myśli media społecznościowe, Internet i te rzeczy. Życie takiej osoby jest w większości życiem wirtualnym, życiem w sieci. Tam tak naprawdę wszystko można. Można np. hejtować, wszystko jest bardzo łatwe, podporządkowane kliknięciu myszki, często bez brania za to odpowiedzialności.

Ta piosenka jest właśnie o sztuczności, która zalała całe nasze społeczeństwo.

NZ: Gdzie według pana znajduje się granica między światem wirtualnym i realnym? Jeszcze istnieje?

JK: Człowiek musi jeść, spać, robić rzeczy związane z fizjologią. To wciąż jest na szczęście ludzkie. A poza tym większość rzeczy jest podporządkowana Internetowi, łącznie z muzyką czy filmem. Tak samo dzieje się z komunikowaniem między ludźmi, czy umieszczaniem swojego życia prywatnego w sieci. Jest tego coraz więcej! Mam nadzieję, że chłopak i dziewczyna spotykając się na randce nie będą pisać do siebie smsów, tylko będą ze sobą rozmawiać.

NZ: Dobrze by było, żeby tak było!

JK: A to znaczy, że już tak jest?

NZ: Niestety na ulicy można zobaczyć różne rzeczy… Nie wiem, może brakuje im wspólnych tematów?

JK: Pewnie chodzi o to, że łatwiej jest wysłać sms, niż coś powiedzieć twarzą w twarz (śmiech). Np. udzielając pani wywiadu przez e-mail, odpowiadałbym na pani pytania z zastanowieniem, analizą. Byłyby to odpowiedzi przemyślane, mniej spontaniczne.

NZ: Mam jeszcze jedno pytanie nawiązujące do tytułu jednej z piosenek… Jakie trzy rzeczy zabrałby pan ze sobą na bezludną wyspę?

JK: Ma pani na myśli tylko rzeczy, a nie ludzi?

NZ: Wedle pana uznania!

JK: Gdyby była taka możliwość zabrałbym swoją najbliższą rodzinę, bo jednak jest najważniejsza. Przedmioty to rzeczy nabyte i raczej mało ważne, ale jak już to gitara, żeby było nam wesoło przy muzyce, a trzecia? Pewnie nóż, żeby szukać zwierzyny i przeżyć. Przydałby się, jeśli na takiej wyspie jest tak, jak na filmach o Robinsonie Crusoe.

Nóż może zawsze się przydać (śmiech). Nóż i latarka. Najlepiej nóż z latarką, są takie zestawy (śmiech).

NZ: Czego panu życzyć na zakończenie?

JK: Żeby płyta odniosła mały sukces!

NZ: I tego panu życzę! Dziękuję za rozmowę!

JK: Dziękuję!